PIRA-PIRASONG PANGARAP

Kilala niyo si Ryzza Mae Dizon?

 

 

 

Tuwang tuwa ako sa batang ‘yan. Lalo na pag sumasayaw siya ng chacha with matching buka ng bibig. IDOL! Yun nga lang, tuwing napapanood ko siya sa TV, isang bahagi ng puso ko ang bahagyang kumikirot. Hindi mawaglit sa isipan ko na…”sana naging child star din ako.”

 

Para sa mga hindi nakakaalam, nanalo si Ryzza Mae sa Little Miss Philippines 2012 sa Eat Bulaga. At para sa kaalaman din ng madlang pipol, minsan ko ring pinangarap mapasali sa Little Miss Philippines.

 

 

I was so ready.

 

Madalas kong pinalalabas kay Yaya Curing (siya ang yaya ko nung around 5 years old ako) ang mga gown na ginamit ko sa pagfa-flower girl. Susukatin ko sabay praktis ng pagkaway at rampa.

 

Syempre dapat may talent. DRAMATIC MONOLOGUE.

 

“Inay! Inay! May pumakyaw po ng mga sampaguita na tinda ko. Nakabili po ako ng paborito niyong pansit! Kain na po tayo…

 

Inay…(may imaginary babae na nakahandusay sa sahig)

 

Inay…

 

INAAAAAAAAAAAAAAY!!! ‘Wag niyo ako iiwan, Inay! Kakain pa tayo ng paborito niyong pansit. Sino na’ng mag-aalaga sakin? INAAAAAAAAAAAAAAY!!!”

 

I thank you. Bow.

 

May INTRO na nga rin ako.

 

“Good afternoon, everybody. My name is P from the land of tahong and talaba — Bacoor, Cavite!!! May kasabihan po tayo…Huli man daw at magaling, maihahabol din. Pero paano pa maihahabol ang damo, kung patay na ang kabayo? ‘Yan ang pag-isipan niyo. I thank you. Bow.

 

QUESTION AND ANSWER.

 

Q:        Kunwari naglalaro ka, tapos nagustuhan ng kalaro

           mo yung laruan mo at bigla niyang inagaw.

           Ano’ng gagawin mo?

 

A:         Ok lang po. Ibibigay ko na lang po sa kanya yung

            laruan kahit paborito ko pa po ‘yun.

            Kasi madami pa naman po akong ibang laruan e.

            Atsaka sabi po ng nanay ko, mabuti na raw po na ako ang

            nagbibigay kesa ako ang binibigyan. I thank you. Bow.

 

Bait-baitan effect!

 

Pero di ako sinuportahan nina Mother Earth at Father Thunder. Kahit anong pagpupumilit ko sa kanila na samahan ako sa audition, deadma sila. So pinalampas ko ang Little Miss Philippines.

 

Noong medyo malaki na ‘ko, nabalitaan ko sa TV na may bagong show na binubuo kaya magpapa-audition ang network ng new talents. Shet, chance ko na’to. Ang title ng show, ANG TV! Doo-a-didi-dididam-dididoo…

  

 

Sabi ko sa sarili ko, “Ay naku, diziz really izit!!!” So ang 11 year-old na ako ay nagmarcha papuntang garahe at sumakay sa kotse. Nilapitan ako ng mga tao sa bahay at nagtanong, “San ka pupunta?” Sabi ko, “Sa ABS-CBN, mago-audition ako!!!”Naghagalpakan silang lahat ng tawa! Akala ata nila nagbibiro ako.  Na-hurt ang feelings ko. Alam niyo kung san ako dinala?! Sa simbahan namin. Kung gusto ko raw umarte, may pagsasadula ng homily sa misa de gallo, dun daw ako sumali. Wala na namang suporta.

 

Hanggang sa araw na ito, pinanghahawakan ko pa rin ang poot at hinanakit sa aking mga magulang. Alam nila yan. Parati ko sumbat sa kanila…

 

“Edi sana ngayon, kahilera ko na sina Claudine Barretto at Judy ann Santos?!”

 

 

 

“Edi sana ngayon, bida na rin ako sa telenovela?!”

 

 

 

“Edi sana ngayon,  ARTISTA NA ‘KO!!!”

 

Haaay… yan ang pira-piraso kong pangarap na hindi na natupad. Pero hindi nangangahulugang nawalan na ako ng pag-asa. Kaya nananawagan po ako sa mga may kakilala sa mga TV networks. Pwede po ako gumanap na abogada o doktora. Kahit mother roles, willing po ako. In fact, kahit chismosang kapitbahay lang na extra, pwedeng pwede na sakin. Walang talent fee. Ako pa magbabayad. Parang awa niyo na po.

 

P.S. (Pahabol na singit) May isa pa akong audition na sinalihan. Matanda na ako nun kaya di ko na maitatangging alam ko na ang aking ginagawa. Pero ibang entry na yun. Magtitira ako ng konting kahihiyan for now. 

 

(pics from google)