Maliit pa lang ako, ma-drama na ang buhay ko. Hindi dahil nagdidildil kami ng asin para lang makakain o nagkakalkal kami ng basura ala-“Pasan Ko Ang Daigdig”. Ma-drama ang buhay ko dahil…ma-drama lang talaga ako.
Minsan, sa kagustuhan kong hindi pumasok sa school, magpapanggap akong may sakit. Uubra kay Mother Earth? Syempre hindi. Kaya kailangan makatotohanan. At pag sinabi kong “makatotohanan”, ibig sabihin kailangang magpahulog talaga ako sa hagdanan ng Lola ko para mabalian nang konti. Pero konti lang naman. Di nga ko pinapasok, di rin naman ako nakalaro.
At gaya ng lahat ng bunso sa Pilipinas, madalas din akong niloloko na ampon nina Kuyakoy at Atekupungsingsing. Kung ang normal na bata ay iiyak lang at magsusumbong, iba ang eksena ko.
Nanay Flora: Ano ginagawa mong bata ka?
P: Nag-eempake na po ako. Lalayas na ako. Sampid lang naman ako sa pamamahay na ‘to. Hindi ako tunay na Buhain.
At kung magtatanong kayo, oo, ginamit ko talaga ang salitang “sampid”. Yan ang natutunan ko kapapanood ng mga pelikula ni Julie Vega. (Sumalangit nawa.)
Isang beses, mga 9 years old siguro ako, nagkalkal ako sa mga gamit nina Mother Earth at Father Thunder at may nakita akong passbook ng bangko. Pagbuklat ko, nakita kong P150.00 na lang ang balance.
(Source: www.firstbt.com)
Sinarili ko ang aking natuklasan ngunit labis akong nag-alala. Naghihirap na kami. Hindi naman sa mayaman ang pamilya namin pero kung P150 na lang ang pera ng mga magulang ko sa bangko, tatlo pa kaming magkakapatid, gipit na gipit na kami.
Inisip kong baka patigilin na nila ako sa pag-aaral. Baka paalisin na nila sina Nanay Flora dahil wala na kaming pang-sweldo. Hindi pwede. Ano’ng gagawin ko???
Simula nang araw na ‘yun, di na ako masyado kumain. Kung dati nakakadalawang hotdog ako, kalahating hotdog na lang. Para may ulam pa kami bukas. Pero kakainin din lang naman ni Kuya at Ate yung tira ko.
Tuwing gabi at oras na para matulog, kahit takot na takot ako, papatayin ko ang ilaw. Magpapanggap din akong giniginaw para patayin ang electric fan para makatipid kami sa kuryente. Ilang araw din matambok ang eyebags ko.
Pero ang pinakamalaking sakripisyong naisip kong gawin ay ang…ang…ang MATULOG NANG WALANG UNAN. Hindi ko alam kung ano ang matutulong ng ginawa kong yun. Basta ang alam ko lang, mas mukha akong kawawa.
Nagtataka na pala si Mother Earth sa mga kinikilos ko.
Mother: Hoy, ano ba nangyayari sa’yo???
P: Gusto ko lang naman makatulong. Kasi…kasi nakita kong wala na tayong pera.
Mother: Ha??? Saan mo naman napulot ‘yang ideya mo?
P: Nakita ko ang passbook niyo ni daddy sa cabinet. P150 na lang ang pera natin. Mahirap na tayo.
Mother: Boba ka! Lalagyan ko yun ng lumang passbook! May butas na yung nakita mo, tama???
P: Opo.
Mother: Closed account na kasi yun! Ibibitin kita nang patiwarik eh!
Ayan! Panay kasi nood ng Mara Clara, Anna Luna at Valiente. Nasobrahan tuloy sa arte!
Naiyak ako dun sa nagtitipid ka ng kuryente, hotdog at natutulog ng walang unan. Lesson to sa mga magulang na dapat pinapaliwanagan ng maigi ang mga bata kasi sa kanilang mumunting isip, their fears are real. Sarap lang minsan utuin at pagkalibangan ang mga musmos eh. Pero, really emotions nila ay real and pure. Kaya nga lumaki akong sungki sungki ang ngipin kahit may pantustos naman pala sa braces ang mudra ko. Gusto ko makatulong sa family finances. Inakala ko na baka wala nang pampaaral sa ming tatlong magkakapatid ang mga magulang ko kung gagagastusan pa braces ko. Nung sabi ko that my crooked teeth don’t bother me, hindi na nag-insist mother ko although pinatingin na ko sa dentista. Siempre, gusto rin nya makatipid. he he he.
Hahaha! You never failed to make me laugh so hard… Super provinciated din Ako…
From the sophisticated streets of Manila… Now… Relocated Ako sa Davao Del Norte and Compostela Valley… Super Provinciated…
From the loud noise and busy streets … 360 shift from loud crickets and cow Moo Moo sounds…
Hahaha! Kudos to TSN!
Maraming salamat Mike! Ay, apir tayo dyan sa animal sounds na yan. Akin tilaok lang, sayo moo moo ang ganap. Pak!
natawa ko dun sa 150 nalang ahahahahhaha
Sinabi ko sa ate ko dati:
“Pinulot ka lang sa putik, ampon ka lang”
EHHH PAANO KO ALAM? NAUNA SIYA IPANGANAK SA PAMILYA 🙁
Hi, crush. ♥
grabe ka Ms. P.! Pinatawa mo na naman ako mag-isa dito sa opisina. lol I soooo love you! Pwede ba kita i-uwi sa bahay para masaya ako lagi? 🙂 hahaha I love you Miss P.
Panalo! Lolz!
Sabi ng mudrakels ko nuon, anak talaga ako ng labandera doon sa kabilang bahay. At dahil sa kinalintikang parehas kaming kulotchina, somehow, naniwala ako. May isang beses, nakita ko si Aleng Baleng sa tindahan, nakikipag kwentuhan, agad akong lumapit at nag mano.
Para kako gumaan ang loob sa’kin. Tapos nakaupo lang ako sa harap niya, nakatingin. Di ko na matandaan yung sunod, basta ang ending nito, pinagalitan ako ni mama. Kasi baka daw ichismis kami sa kapitbahay na nangangagaw ng labandera. Suskopo!
OMG attorney! I can so relate! May malalang aspiration for fame din ako nung bata! Dami ko ring kadramahan noon.
Ginawa ko rin yang layas-layasan acting na yan with matching empake ng mga damit gamit ang kumot!!!
Nagbasag din ako ng mga pinggan noon (ang ending – isang weekend akong grounded sa kwarto).
Kasalanan itong lahat nina Nora, Vilma, at Zeny Zabala!
Hahaha. Ngayon po ba, Atty. P.? Ano na ang mas dominante, pagiging madrama o pagiging komedyante? Hehe